توضیحات

کتاب مدرسه جاسوسی 3 (جاسوس دو جانبه) اثر استوارت گیبز نشر پرتقال:

کتاب مدرسه جاسوسی 3 جاسوس دو جانبه نوشته‌ی استوارت گیبز، ادامه‌ی ماجراهای نفسگیر بن را دنبال می‌کند که این بار از مدرسه‌ی جاسوسی اخراج می‌شود و پیشنهادی عجیب از سازمان تبهکار اسپایدر دریافت می‌کند. داستانی فوق‌العاده هیجان‌انگیز با چاشنی طنز و ماجراجویی که به هیچ عنوان قابل پیش‌بینی نیست. این کتاب جذاب از پرفروش‌ترین آثار نیویورک‌تایمز در بخش کودک و نوجوان به شمار می‌آید.

موضوع کتاب مدرسه جاسوسی 3 جاسوس دو جانبه چیست؟

مدتی از حضور بن در مدرسه‌ی جاسوسی می‌گذرد که امتحانی عملی در مدرسه برگزار می‌شود؛ در این امتحان تمام دانش‌آموزان باید با تفنگ‌های پینت‌بال به یکدیگر شلیک کنند. وارن یکی از هم تیمی‌های بن است که بدون اطلاع او با شلیک بمب واقعی به جای بمب رنگی که تمام محاسباتش را بن انجام داده، باعث اخراج بن از مدرسه جاسوسی می‌شود. بعد از اخراج از مدرسه، سازمان اسپایدر به سراغ بن می‌آید تا او را جذب موسسه‌ی تبهکاری خودشان کند… به نظر شما بن این پیشنهاد را می‌پذیرد؟ اگر می‌خواهید بدانید چه ماجراهایی در انتظار شخصیت اصلی داستان است کتاب مهیج جاسوس دو جانبه (Evil Spy School) را دنبال کنید.

درباره‌ی مجموعه مدرسه جاسوسی:

این مجموعه‌ی هفت جلدی متفاوت و جذاب که از پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز به شمار می‌آید، نوجوانان بسیاری را در دنیا شیفته خود کرده است. شخصیت محوری این داستان‌ها پسری به نام بن است که با وارد شدنش به ماجراهای جاسوسی اتفاقات بامزه و مهیجی را رقم می‌زند. استوارت گیبز (Stuart Gibbs) در داستان‌های مدرسه جاسوسی (Spy School) به طرز ماهرانه‌ای بن را که تا حدودی دست و پا چلفتی هم هست در موقعیت‌های مختلف قرار می‌دهد و با ماجراجویی‌های مختلف و کشف رمز و رازهای هر داستان نوجوانان علاقه‌مند به داستان‌های معمایی و هیجان‌انگیز را به شدت جذب خود می‌کند به قدری که به سختی می‌توانند از خواندن آن دست بکشند.

کتاب مدرسه جاسوسی 3 جاسوس دو جانبه مناسب چه کسانی است؟

این داستان جذاب به نوجوانانی که به ماجراهای جاسوسی و هیجان‌انگیز علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب مدرسه جاسوسی 3 جاسوس دو جانبه می‌خوانیم:

من فقط سیزده سال داشتم و تا همین هفت ماه پیش کل تجربه‌ی جاسوسی‌ام در تماشای فیلم‌های جیمز باند خلاصه می‌شد. ولی در این مدت به خنثی کردن نقشه‌های اسپایدر (سازمان مخفی ویرانگری که کارشان خراب‌کاری و ایجاد هرج‌و‌مرج بود) کمک کرده بودم و برای همین فعالیت عملی‌ام از بقیه‌ی همکلاسی‌هایم بیشتر بود. ولی به این معنی نبود که در وسط نبرد، چه واقعی و چه غیرواقعی، احساس راحتی می‌کردم.

امروز یک نمونه‌اش بود. اولین روز برگشتنمان به مدرسه زمان برگزاری آزمون سالانه‌ی ارزیابی مهارت‌های بقا و مبارزه بود. وقتی وارد آکادمی شدم، وسط سال تحصیلی بود. برای همین امتحان امبوم را تنهایی دادم. ولی حالا مدیریت مدرسه باید هم‌زمان کل سال اولی‌ها را ارزیابی و کل دانش‌آموزهای قبلی را مجدداً ارزیابی می‌کرد؛ شش پایه (از هفت تا دوازده) که هر کدام پنجاه دانش‌آموز داشت. در مجموع می‌شدیم سیصد نفر.

برای همین چنین نبرد غیرواقعی تمام‌عیاری به راه افتاده بود. مدرسه را به دو تیم تقسیم کرده بودند: سرخ (آن‌ها) و آبی (ما). هر کدام وظیفه داشتیم وسیله‌ای را که تحت محافظت شدید بود از رقیب بدزدیم و مراقب وسیله‌ی خودمان هم باشیم. در واقع نسخه‌ی وسیع‌تر و احتمالاً دردناک «بیرق را بگیر» بود. شاید چون فقط بازی بود (و همه‌ی بچه‌هایی که دنبالم کرده بودند، تازه‌وارد بودند)، من هم باید مثل اریکا آرامشم را حفظ می‌کردم، ولی نمی‌توانستم. عصبی بودم و می‌ترسیدم جلوی استادها (که داشتند عملکردمان را با دقت از کنار زمین تماشا می‌کردند و بهمان نمره می‌دادند) گند بزنم.