توضیحات

کتاب مدرسه جاسوسی 4 (تعطیلات مرگبار) اثر استوارت گیبز نشر پرتقال:

کتاب مدرسه جاسوسی 4 تعطیلات مرگبار نوشته‌ی استوارت گیبز به ادامه‌ی ماجراجویی‌های بن می‌پردازد. او این بار در نقش مامور مخفی به یک مدرسه‌ی اسکی فرستاده می‌شود تا از عملیاتی سری سر دربیاورد. این کتاب جذاب از پرفروش‌ترین آثار نیویورک‌تایمز در بخش کودک و نوجوان به شمار می‌آید.

موضوع کتاب مدرسه جاسوسی 4 تعطیلات مرگبار چیست؟

مدرسه از بن می‌خواهد که در تعطیلات زمستانی به عنوان مامور مخفی به یک مدرسه‌ی اسکی در کلرادو برود. جسیکا دختر یک تاجر بیلیونر و مرموز چینی است که می‌خواهد در مدرسه اسکی ثبت نام کند. بن باید به جسیکا نزدیک شود تا از طریق او بفهمد که لئو شانگ پدر جسیکا چه عملیات خطرناکی می‌خواهد اجرا کند. ابتدا همه چیز خوب پیش می‌رود تا اینکه… به نظر شما چه اتفاقاتی در انتظار بن است؟ برای اینکه متوجه شوید بن در ادامه مسیر موفق می‌شود یا خیر، داستان تعطیلات مرگبار (Spy Ski School) را دنبال کنید.

درباره‌ی مجموعه مدرسه جاسوسی:

این مجموعه‌ی هفت جلدی متفاوت و جذاب که از پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز به شمار می‌آید، نوجوانان بسیاری را در دنیا شیفته خود کرده است. شخصیت محوری این داستان‌ها پسری به نام بن است که با وارد شدنش به ماجراهای جاسوسی اتفاقات بامزه و مهیجی را رقم می‌زند. استوارت گیبز (Stuart Gibbs) در داستان‌های مدرسه جاسوسی (Spy School) به طرز ماهرانه‌ای بن را که تا حدودی دست و پا چلفتی هم هست در موقعیت‌های مختلف قرار می‌دهد و با ماجراجویی‌های مختلف و کشف رمز و رازهای هر داستان نوجوانان علاقه‌مند به داستان‌های معمایی و هیجان‌انگیز را به شدت جذب خود می‌کند به قدری که به سختی می‌توانند از خواندن آن دست بکشند.

کتاب مدرسه جاسوسی 4 تعطیلات مرگبار مناسب چه کسانی است؟

این داستان مهیج به نوجوانانی که به ماجراهای جاسوسی و معمایی علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب مدرسه جاسوسی 4 تعطیلات مرگبار می‌خوانیم:

گفتم: «اشکالی نداره.» و با اینکه درد داشتم، سعی کردم طوری رفتار کنم که انگار مهم نیست. علاوه‌ بر آن، سعی داشتم تظاهر کنم از این مأموریت وحشت نکرده‌ام. فکر اینکه شَنگ نقشه‌ای شیطانی در سر داشت برایم ترسناک بود و اعتمادی را که چیپ ظاهراً به من داشت نداشتم. خودم را در آینه‌ی ترک‌خورده‌ای که بالای کمد کج اتاق متل آویزان بود، دیدم. فقط احساس ناتوانی نمی‌کردم؛ قیافه‌ام هم به آدم‌های توانا نمی‌خورد. ولی خب، این احتمالاً بیشتر به لباس‌های رقت‌انگیزم ربط داشت. درحالی‌ که چیپ و جواهر و وارن همگی لباس‌های اسکی کاملاً نو پوشیده بودند، من لباس‌های دست‌دوم پسرخاله‌هایم را به تن داشتم. کاپشن کلاه‌ دارم مال 25 سال پیش بود و تعداد سوراخ‌های شال‌گردنم از پنیر سوئیسی هم بیشتر. دستکش‌هایم هم لنگه‌به‌لنگه بود.

درواقع، فکرش را که کردم، دیدم یک لنگه دستکشم نیست. اولی هنوز با سنجاقی به زیپ کاپشنم وصل بود؛ ولی از دومی اثری نبود. سعی کردم به یاد بیاورم آخرین بار کِی آن را دیده بودم. در لابی. وقتی در پارکینگ متل از اتوبوس فرودگاه پیاده شدیم، دستم بود؛ ‌ ولی دستکش‌هایم را در لابی درآوردم تا دست‌هایم را روی آتش گرم کنم. آتش مصنوعی از آب درآمد چند هیزم سرامیکی که شعله‌های پلاستیکی ارزان‌قیمتی لابه‌لایشان می‌رقصید‌ ولی لنگه دستکشم را پس از آن ندیده بودم.