کتاب مدرسه جاسوسی 7 سرقت از موزه‌ی بریتانیا نوشته‌ی استوارت گیبز، به ادامه‌ی ماجراهای هیجان‌انگیز بن می‌پردازد. او این بار می‌خواهد همراه دوستانش نقشه‌ای بکشد تا بتوانند سران اسپایدر را دستگیر کنند اما تنها سرنخی که دارند یک کلید ساده است. این کتاب جذاب از پرفروش‌ترین آثار نیویورک‌تایمز در بخش کودک و نوجوان به شمار می‌آید.

موضوع کتاب مدرسه جاسوسی 7 سرقت از موزه‌ی بریتانیا چیست؟

بن به همراه دوستانش برای پیدا کردن و دستگیری رئیس و اعضای سازمان اسپایدر به مکزیک می‌روند. ماموریت آن‌ها به هیچ عنوان راحت نیست چرا که باید با افراد شروری مبارزه کنند و همینطور تلاش کنند هویتشان نیز مخفی بماند. تنها سرنخی که بن و دوستانش دارند یک کلید است و هیچکس نمی‌داند این کلید به کجا و چه چیز تعلق دارد… به نظر شما بن و دوستانش از این ماموریت نیز سربلند بیرون خواهند آمد یا اینکه ماجرا به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد؟! با داستان سرقت از موزه‌ی بریتانیا (Spy School British Invasion) همراه باشید تا یک ماجرای معمایی و پر رمز و راز دیگر را تجربه کنید.

درباره‌ی مجموعه مدرسه جاسوسی:

این مجموعه‌ی هفت جلدی متفاوت و جذاب که از پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز به شمار می‌آید، نوجوانان بسیاری را در دنیا شیفته خود کرده است. شخصیت محوری این داستان‌ها پسری به نام بن است که با وارد شدنش به ماجراهای جاسوسی اتفاقات بامزه و مهیجی را رقم می‌زند. استوارت گیبز (Stuart Gibbs) در داستان‌های مدرسه جاسوسی (Spy School) به طرز ماهرانه‌ای بن را که تا حدودی دست و پا چلفتی هم هست در موقعیت‌های مختلف قرار می‌دهد و با ماجراجویی‌های مختلف و کشف رمز و رازهای هر داستان نوجوانان علاقه‌مند به داستان‌های معمایی و هیجان‌انگیز را به شدت جذب خود می‌کند به قدری که به سختی می‌توانند از خواندن آن دست بکشند.

کتاب مدرسه جاسوسی 7 سرقت از موزه‌ی بریتانیا مناسب چه کسانی است؟

این داستان برای نوجوانان علاقه‌مند به داستان‌های معمایی و جاسوسی تجربه‌ای دلچسب خواهد بود.

در بخشی از کتاب مدرسه جاسوسی 7 سرقت از موزه‌ی بریتانیا می‌خوانیم:

البته وقتی وارد مدرسه‌ی جاسوسی شدم، استعدادش را داشتم؛ چون سال‌ها فرار از دست قلدرها و عوضی‌ها و اراذل‌واوباش مدرسه‌ی راهنمایی‌ام این مهارت را در من تقویت کرده بود. ولی حالا که یک سال (هم سر کلاس و هم توی مأموریت‌هایم) با حمله‌های ناگهانی و شبیخون‌ و کمین برخورد داشتم، استاد این کار شده بودم که به‌محض دیدن اولین نشانه‌ی دردسر فلنگ را ببندم. اگر پناه گرفتن جزء مسابقات ورزشی المپیک بود، من یکی از مدّعیان جدی مدال طلا می‌شدم.

به‌محض اینکه نیروهای دشمن سر پیچ پیدایشان شد، دُمم را روی کولم گذاشتم و زدم به چاک. وقتی شروع به تیراندازی کردند، داشتم شیرجه می‌زدم پشت پیچ راهرو. خوشبختانه جاسوس‌های همکارم هم داشتند همین کار را می‌کردند، حتی مورِی که واکنش‌هایش عین تنبلی بود که به کما رفته. به‌هرحال حس بقای شخصی‌ که تا حد زیادی در او هم بود، باعث شد پابه‌پای من فرار کند.

فرارمان فقط از روی بزدلی نبود. یکی از اولین چیزهایی که در مدرسه‌ی جاسوسی یاد گرفته بودیم، قانون اول بقای شخصی پریبیل بود: بهترین راه برای در امان ماندن از تیر خوردن این است که در مسیر گلوله نباشی. اینکه سر جایت بمانی، اسلحه بکشی و شلیک کنی جذاب به نظر می‌رسید، ولی معمولاً باعث می‌شد در همان نقطه‌ای بمانی که آدم‌بدها به سمتش نشانه رفته‌ بودند. تازه، بیشترِ ما اصلاً اسلحه‌ای نداشتیم که دربیاوریم و شلیک کنیم.